Moi Przyjaciele

• Joasia Bąk  
  Wspólnie de iure próbujemy ogarnąć pozarządowy klimat. Od wielu lat. Ileż Fundacji już pomogliśmy założyć lub przywrócić do normalnego działania...
   
• Bogdan Bednarz  
  
  Ratownik, pasjonat gór, kumpel. Najskromniejszy z wielkich. Najważniejszy, zawsze w cieniu. Przebiegliśmy razem wiele kilometrów, wyszliśmy na wiele gór. Nie zostawiłbym go nigdy na szlaku, bo uratował mi życie.
   
• Tomek Brzegowy  
  Nigdy mnie nie zawiódł. Nie rozumie zwrotu: co za to ?
   
• Marcin Dudek  
  Mocny filar naszego Elbrus Expeditions Team.
   
• Anna Dymna  
  
  Odmieniła moje życie. Dosłownie. Mknie ku odległej galaktyce, ale widzę Jej światełko na zawsze.
   
• Grzegorz Dziadowiec  
  Nie wiem dlaczego na to zasłużyłem, ale po każdej wizycie w jego VELOART siadam i łzy radości same płyną. Czysta bezinteresowność, pasja, profesjonalizm...ludzkie odruchy. Wszystko tam jest.
   
• Arletta & Zbyszek Frankowscy  
  Dzięki nim od wielu lat Warszawa jest dla mnie drugim domem. Dają wszystko, mając niewiele.
   
• Prof. dr hab. Bogdan Gliński  
  „Mój Profesor”...ponad ćwierć wieku onkologicznej epopei. Respekt i szacunek. Wdzięczność
   
• Dr Paweł Grabowski  
  
  Lekarz nie tylko ludzkich ciał. Pochyla się nad wielu ludźmi którzy są u kresu swojej drogi. Jego wiara jest tak dojrzała i wielka, że budzi mój zachwyt. Podarował mi Podlasie.
   
• Jacek Grochal  
  Znamy się od szóstego roku życia. Burzliwa relacja i tak długotrwała, że należy się jej szacunek. Trzymam kciuki za Jacka. Jest teraz na wielkiej wyspie.
   
• Paweł Janik  
  
  Męski wulkan dzięki któremu patrzyłem w oczy gepardów, biegłem po sawannie, uciekałem przed krokodylem. Nauczył mnie, co znaczy miłość ojca do niepełnosprawnego dziecka.
   
• Marian Jarosławski  
  
  „Maniek” postrzega i nazywa polską rzeczywistość jak ja. Od szkoły średniej nie tracimy dystansu do życia, choć to nam często daje kopniaki. Wspaniały kompan do sensownych rozmów w męskim gronie.
   
• Maja Jaworska  
  Jej decyzje zawsze były dla mnie życiowym zwrotem. Brakuje mi Jej uśmiechu. Bardzo.
   
• Małgosia Kalicińska  
  Kilka lat temu wzorzec z Sevres „kobiety renesansowej” . Teraz nam już mniej wypada, więc nie szalejemy tak bardzo.
   
• Zbyszek Kania  
  Bezinteresowny i pomocny. Od treningu lekkoatletycznego, po dźwiganie szaf przy kolejnej przeprowadzce. Nie ocenia, nie komentuje. Jest zawsze.
   
• Arek Kogut  
  
  Najbardziej obiecujący, profesjonalny trener kolarski młodego pokolenia. Pochylił się nas moim Starym Ciałem. Treningi nabrały kolorów, a moje "dupozwisy" ogłosiły bezwarunkową kapitulację.
   
• Piotr Krupa  
  Podobno milioner, udziałowiec wielkiej firmy. Dla mnie posiadacz Wielkiego Serca. Ironman, który potrafi rozbroić mnie jednym esemesem. Wysłać bez rozgłosu do Yokohama lub Zurychu. Zawsze kończy jednym zdaniem: „Ja, od Ciebie nie potrzebuję potwierdzeń”.
   
• Arek Kukałowicz  
  
  Był ze mną na Mount Kenya. Pokazał duchowy GPS polskich Franciszkanów-misjonarzy. Jego sierotki sprawiły że otworzyłem serce na pracę charytatywną dla Afryki.
   
• Ewa Nowak  
  
  Dotknęła ze mną szczyt Elbrus i linię mety bieszczadzkiego ultrasa „Rzeźnika”. Ambitna, twarda Kobieta. Zagadka.
   
• Wojtek Pajor  
  „Maciupa” od harcerskich czasów przyprawia mnie o ból mięśni brzucha. Wyjątkowy jajcarz w najlepszym tego słowa znaczeniu.
   
• Monika Papkoj  
  Przewartościowała w mojej głowie słowo: sponsor.
   
• Piotr Pogoń  
  
  Otworzył dla mnie afrykańską Mleczną Drogę. Mnie i wielu potrzebującym, kenijskim dzieciakom.
   
• Tom Ruhan  
  Irlandczyk, którego Św. Patryk powinien podrzucać w górę każdego dnia. Wiele pomógł na mojej fundraisingowej drodze.
   
• Dr Narcyz Sadłoń  
  Uratował moje odmrożone palce, ale pokazał co znaczy Mundur, Honor i Ojczyzna. Nie przesadzam.
   
• Maryjka Sapieha-Beckmann  
  
  Jej dom w Nairobi był dla mnie bezpieczną oazą. Nobilitacją i dotknięciem tego co w polskiej tradycji cenne i ważne.
   
• Ela Sowa  
  Druhenka z namiotu obok...od wielu lat w Japonii. Dzięki niej znalazłem w Jokohama opiekę i kapitalną relację. Jej „Małyżonek”- Kim, po moim starcie w Tokyo Marathon zrozumiał polskie słowo: wazonik.
   
• Darek & Marta Toch  
  Dziękuję im, bo pochylili się nade mną kiedy upadłem
   
• Agnieszka Bertman-Wierzchowska  
  

  Kobieta upper-class. Jest ze mną zawsze i niezawodnie - Dobrym Słowem - na najbardziej pokręconych, życiowych szlakach.

  Nasze spotkania są wielkim, niepowtarzalnym świętem.

   
• Martyna Wojciechowska  
  
  Od naszego spotkania na Gali Travelerów 2011, Dobry Anioł moich projektów, wyzwań i „męskiego duszy grania”. Najcieplejsza z Wiecznie Nieobecnych
   
• Paweł Ząbek  
  
  Tip-Top Men w każdej dziedzinie. Od biegania po wysokogórskie ekspedycje. Wiele dobrych chwil za nami.
   
• Łukasz Żelechowski  
  
  Niewidomy (?)… który otworzył mi oczy na otaczający Świat.